World Physiotherapy dowiedział się o śmierci Davida Teagera, którego wizja i skupienie pomogły ukształtować rozwój naszych pięciu regionów oraz kształcenie fizjoterapeutów dla uczniów z dysfunkcją wzroku.
David służył Światowej Konfederacji Fizjoterapeutów (WCPT) na wielu stanowiskach: drugi wiceprezes 1982-88, pierwszy wiceprezes 1988-91, wiceprezes 1991-95. Na walnym zgromadzeniu w Waszyngtonie w czerwcu 1995 roku został wybrany na prezydenta i pełnił tę funkcję do 1999 roku.
W latach 1990. David odegrał kluczową rolę w kierowaniu przemianą standardowego komitetu łącznikowego fizjoterapeutów w region europejski WCPT.
David był członkiem Chartered Society of Physiotherapy (CSP) i byłym przewodniczącym jego rady.
Był przewodniczącym komitetu organizacyjnego CSP kongresu WCPT w Londynie w 1991 roku, gdzie powitał na tym wydarzeniu królową Elżbietę II.
Emma Stokes, prezes World Physiotherapy, powiedziała: „David był gigantem. I tak ogromnie ważna osoba w moim życiu – zarówno prywatnie, jak i zawodowo. Miał wpływy w CSP, a także w Irish Society of Chartered Physiotherapists (ISCP), które stało się odrębną organizacją zawodową, kiedy był wiceprzewodniczącym rady CSP.
David był szefem RNIB (później North London) School of Physiotherapy i doradzał wielu instytucjom w zakresie rozwoju programów kształcenia fizjoterapeutów dla osób niedowidzących.
Brenda Myers, była sekretarz generalna WCPT, powiedziała, że David był bardzo wspierający i pomocny, kiedy przeprowadziła się do Wielkiej Brytanii z Kanady w 1995 roku, aby rozpocząć nową rolę.
„David był dyplomatą, dumnym fizjoterapeutą i wytrawnym gawędziarzem.
„Jego dogłębna wiedza na temat WCPT i jej podstawowych zasad, pamięć do ludzi i wydarzeń, poczucie humoru i umiejętność snucia fascynujących historii, które stworzyły dla rozrywki, kiedy dołączyłem do WCPT jako sekretarz generalny w 1995 roku i stworzyłem podwaliny pod długa przyjaźń.
„Te same cechy pomogły zdobyć serca i umysły liderów zawodowych na całym świecie i przyczyniły się do osiągnięcia celów rozwijających się organizacji członkowskich WCPT i posunięcia naprzód fizjoterapii jako prawdziwie globalnej profesji.
„Jego dziedzictwo jako fizjoterapeuty i lidera WCPT obejmuje pomoc w tworzeniu regionów, wzmacnianie relacji między poszczególnymi organizacjami członkowskimi a ich odpowiednim regionem oraz wprowadzanie zarządzania kongresem do wewnątrz.
„Zrewidowano zasady etyczne, zmieniono statut WCPT, aby przyjąć zasadę jednego głosu na organizację członkowską, uzgodniono pierwsze deklaracje zasad i stanowiska w szeregu kwestii edukacyjnych i praktycznych, współpraca z WHO rozwinęła się szczególnie w obszar środowiskowej rehabilitacji i opieki nad osobami starszymi, ustanowiono serię kursów dla fizjoterapeutów z Międzynarodową Radą ds. Rehabilitacji ds. Tortur oraz z Międzynarodowym Instytutem ds. opracowano i uzgodniono fizjoterapię.
„David uwielbiał spotykać się z ludźmi i spędzać czas z kolegami przy dobrym posiłku – wspólna kolacja była kluczową częścią każdego spotkania/wydarzenia. Niezależnie od tego, czy witał kolegów, członków personelu WCPT, królową Elżbietę II na kongresie WCPT w 1991 r., czy cesarza Japonii Akihito na kongresie WCPT w 1999 r., był niewzruszony i czuł się swobodnie dzieląc się doświadczeniami i historiami.
„Poza zawodem David kochał muzykę, a szczególnie kochał swoją rodzinę, będąc dumnym z osiągnięć swoich dzieci i wnuków”.
Elisabeth Haase, która pracowała z Davidem w standardowym komitecie łącznikowym fizjoterapeutów, powiedziała: „Pracowałam z Davidem jako sekretarz generalny, a później przewodniczący stałego komitetu łącznikowego ds. fizjoterapii w Unii Europejskiej. Od 1983 r. do przejścia na emeryturę w 2009 r. uczestniczyliśmy w spotkaniach, konferencjach, walnych zgromadzeniach, spotkaniach zarządu na całym świecie iw wielu europejskich stolicach.
„Kontynuowaliśmy spotkania, kiedy zostałem mianowany przewodniczącym walnych zgromadzeń WCPT, a David uczestniczył jako honorowy były prezydent.
„Pracowaliśmy ramię w ramię przez wiele lat w międzynarodowej współpracy dla zawodu fizjoterapeuty i byliśmy zgodni co do tematów, którymi się zajmowaliśmy.
„Bardzo zależało nam na promocji zawodu pod każdym względem, ujednoliceniu kształcenia fizjoterapeutów, aby sprostać wymogowi swobodnego przepływu profesjonalistów w Europie.
„Rzadko się kłóciliśmy i pomimo różnic kulturowych pracowaliśmy zgodnie. Często pisaliśmy notatki ze spotkań i listy do władz w stołówce na lotniskach, zanim oboje musieliśmy iść w różne strony do domu.
„David napisał do mnie niedawno, że ma tak wiele dobrych wspomnień z wielu, wielu naszych spotkań i wspólnej pracy nad rzeczami, które tak głęboko czuliśmy”.
Margot Skinner, była wiceprzewodnicząca WCPT, powiedziała: „Pamiętam go jako życzliwego człowieka, ale zawsze z poczuciem humoru. Ciężko pracował, aby promować ten zawód na całym świecie i zachęcać stowarzyszenia z krajów rozwijających się do przyłączenia się do globalnego zawodu”.
António Manuel Fernandes Lopes, przewodniczący Zakonu Fizjoterapeutów, powiedział: „Pamiętam cechy osobiste i poczucie humoru Davida Teagera, które ułatwiły naszą przyjaźń.
„Poznaliśmy się w 1977 roku i od tego czasu stał się jednym z moich punktów odniesienia, jako zawodowy lider i niezbędny doradca w chwilach, gdy musieliśmy podejmować decyzje istotne dla przyszłości naszego zawodu w Portugalii.
„Jestem świadkiem jego międzynarodowego wpływu, na poziomie europejskim, gdzie pracowaliśmy razem, ale także kiedy służył organizacji światowej”.
Rob Jones, który znał Davida z CSP i RNIB (później North London) School of Physiotherapy, powiedział: „David był wielkim orędownikiem niedowidzących studentów fizjoterapii. Był dyrektorem szkoły od 1971 roku do jej zamknięcia w 1995 roku.
„Szkoła przyjmowała niewidomych i niedowidzących uczniów z wielu krajów, w tym z ponad 15 krajów Wspólnoty Narodów, a David był wielkim orędownikiem tego i pracował nad rekrutacją uczniów z zagranicy.
„Zaangażował się w zapewnienie wysokiej jakości szkoleń dla fizjoterapeutów niewidomych i słabowidzących oraz zwiększył zakres praktyki klinicznej dla studentów. Był wielkim orędownikiem i wsparciem dla fizjoterapeutów niewidomych i słabowidzących w NHS iw sektorze prywatnym.
„Miał świetne poczucie humoru, był bardzo przystępny i łatwo się z nim dogadywał. Był wesoły i sympatyczny. Miał bezpośredni sposób bycia i potrafił być bardzo przekonujący w jednoczeniu ludzi i opowiadaniu się za fizjoterapią”.
Galeria zdjęć zawiera zdjęcia z archiwum World Physiotherapy i Marten Poot
